Wybierając się na uroczystości związane ze Świętem Niepodległości, rozważałam, czy zabrać ze sobą flagę - POLSKĄ flagę. Nie zabrałam. Ze strachu, przyznaję. Ze strachu przed kryptofaszystowskimi bojówkami z Niemiec i nie tylko stamtąd.
Właściwie zapomniałabym o tym, gdybym nie przeczytała relacji Camela (Valmerte, dzięki za zwrócenie uwagi), a dokładnie tego fragmentu:
"Ok 1:30 Opolu w obawie przed kolejną uwłaczającą procedurą policyjną wyszliśmy z siostrą przed dojechaniem do dworca PKP. Obiecałem sobie tego dnia, że nie będę pod żadnym pozorem wstydził się ani ukrywał polskiej flagi, niestety okazałem słabość. Gdy wracaliśmy już do mojego mieszkania, ze stacji benzynowej wyjechał policyjny van. Będąc zmęczonym po całym wyczerpującym dniu, mając w pamięci wszystkie kontrole policyjne i chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu, odruchowo ukryłem flagi pod płaszczem, a lustrujący nas policjanci pojechali dalej.
Dopiero później uświadomiłem sobie jak zostałem zaszczuty i jaką symbolikę niesie za sobą strach przed niesieniem biało - czerwonej flagi w dniu Święta Niepodległości."
*
Moje obawy były słuszne, co potwierdzają relacje świadków i filmy umieszczane w necie przez internautów, na których widać, że znakiem rozpoznawczym do pałowania, popychania, bicia, kopania, były polskie symbole niesione tego dnia przez Bogu ducha winnych ludzi. Ale to mnie nie usprawiedliwia. Stchórzyłam. Byłam mocna w grupie. Idąc w Marszu Niepodległości czułam się bezpiecznie i mogłam afiszować ze swoją polskością. Odłączając od niego, chyłkiem przemykałam ulicami Warszawy, bojąc się już nie tylko kryptofaszystowskich bojówek dla niepoznaki nazywających się antyfaszystami - ja bałam się polskiej policji.
Słuszność obaw, nie usprawiedliwia mojego tchórzostwa :(
W dniu Święta Niepodległości, bałam się iść po polskiej ulicy z polską flagą - przepraszam Cię Polsko.
--
